วิร, วิระ หมายถึง [วิระ] ว. วีระ, กล้าหาญ. น. ผู้กล้าหาญ, นักรบ; ผู้พากเพียร;ผู้เรืองนามในทางกล้าหาญ. (ป., ส. วีร).
น. พลับพลึง, วิรังรอง ก็ว่า. (ช.).
ว. ปราศจากความยินดี, ไม่ยินดี. (ป. วิรตฺต; ส. วิรกฺต).
ว. ปราศจากความยินดี, ไม่ยินดี. (ป. วิรตฺต; ส. วิรกฺต).
[วิระมะ] น. การงดเว้น, การตัดความยินดี. (ป.).
[วิระ] น. การร้อง, การเปล่งเสียง, การตะโกน; เสียงเกรียวกราว,เสียงเรียกร้อง. (ป., ส.).
[วิระ] น. การร้อง, การเปล่งเสียง, การตะโกน; เสียงเกรียวกราว,เสียงเรียกร้อง. (ป., ส.).
น. พลับพลึง, วิรงรอง ก็ว่า. (ช.).